Buurtbewoners zijn bij relatief moeilijke thema’s als veiligheid en criminaliteitsbestrijding wel degelijk op het buurtbelang aan te spreken. Ze komen zowel collectief als individueel in de weer. Dat blijkt uit het onderzoek ‘De impuls van de sociale zelfredzaamheid’, dat Ad Raspe in opdracht van de Stichting Maatschappij en Politie uitvoerde.
In het onderzoek is aangesloten bij het sociale controlebegrip van Bursik en Grasmick (1993). Binnen hun ‘human ecology’-benadering wordt dit begrip breed opgevat. Het is onderscheiden naar persoonlijk, interpersoonlijk, en publiek niveau. Op het persoonlijke niveau blijkt die controle uit het elkaar kritiseren, vertrouwen of wantrouwen, in- of uitsluiten. Op het interpersoonlijk niveau, bij burenrelaties of relaties tussen groepen, zijn dezelfde mechanismen werkzaam.
Maar controle manifesteert zich ook op publiek niveau. De vraag is dan of de buurt in staat is hulpbronnen te bemachtigen om criminaliteit en onveiligheid aan te pakken. Het onderzoek in Malburgen/Arnhem en de Driebergenbuurt/Deventer laat vele illustraties zien van het regulatieve vermogen van de verschillende netwerken op de drie genoemde niveaus.