Nederland kent een traditie van stedelijk beleid. Dat is niet zonder succes gebleken: Nederland kent geen getto’s of wijken waar de overheid liever niet meer komt. Maar dat is geen gelopen race; in te veel wijken van Nederland nemen de problemen toe.
Gebiedsgericht werken dient steeds opnieuw te worden uitgevonden vanuit de actuele urgentie en mogelijkheden. In de komende jaren is de uitdaging om een antwoord te vinden op de stapeling van problemen in de wijken waar ondermijnende processen plaatsvinden. Het gaat dan vooral om de effecten van de drugseconomie op de sociale kwaliteit van wijken. Gemeenten, politie en justitie spelen daarin een cruciale rol, maar ook de reguliere organisaties van onderwijs, zorg en participatie zijn aan zet.
In dit essay onderzoeken we de rol van het sociaal domein inclusief het onderwijs voor een normatief offensief dat wijken zowel weerbaarder als kansrijker maakt. Een normatieve en emanciperende ondersteuning van wijkbewoners die een prettig en waardig leven willen leiden. Dat vraagt gek genoeg om discipline van bestuurders, ambtenaren en professionals – zij zullen de kokers moeten laten kantelen naar de problemen en kansen van de bewoners om de wijk sociaal weerbaar te maken.