Dit essay blikt terug op twintig jaar armoedebestrijding in Nederland. Het armoedebeleid ontwikkelde zich van bescherming naar participatie en van landelijk naar lokaal beleid. Participeren en Dichter bij de burger zijn nog steeds sleutelwoorden in het huidige armoedebeleid, maar ze zijn niet langer voldoende. Het lokale armoedebeleid is toe aan herbezinning.
Armoede is niet meer een kwestie van alleen een laag inkomen, maar van multiproblematiek, zoals een slechte gezondheid, depressie, een uitzichtloze schuldensituatie, sociaal isolement en het ontbreken van een toekomstperspectief. Nieuw lokaal beleid sluit aan bij deze gestapelde armoedeproblematiek. Het Europees social inclusion beleid biedt hiervoor goede aanknopingspunten.